Embroidery is the new „black“/Το κέντημα είναι το *γκλάμορ* της επόμενης δεκαετίας!

EN/GR „OXI!/NO!“. Loukia Richards, 2010. Embroidery of 18th and 19th century Greek traditional motifs on old Greek flag. Credit: Studio Kominis Athens.

„By 2030 3D printing will overtake conventional manufacturing in the fashion industry making exquisite embroidery and hand-crafted pieces the ultimate luxury“.

This is a statement by fashion’s „Bible“ Vogue (British, June 2016).

Professional survival in an industry becoming increasingly high-teched should be added to the advantages of studying textile techniques and „languages“. The intellectual pleasure of deciphering the „esperanto“ of  textile motifs, the aesthetic enrichment of discovering sophisticated form and color arrangements and the serenity deriving from the meditative repetition of needle-strokes are among other well known advantages.

According to various reports published in the same magazine in the first half 2016, mixing craft techniques is the new trend both in fashion and art nowadays. The reason of the crafts dominance is among other things the (human) need to live/appear/act more „cosy“ or tender.


„Μέχρι το έτος 2030 η τρισδιάστατη εκτύπωση θα έχει εκτοπίσει τον παραδοσιακό τρόπο κατασκευής ρούχων κι αξεσουάρ στη βιομηχανία της μόδας και τα κομμάτια εκείνα που είναι φτιγμένα στο χέρι με παραδοσιακές τεχνικές θα αποτελούν πλέον το άκρον άωτον της πολυτέλειας.“

Αυτα γράφει η *Βίβλος της Μόδας* η βρετανική Vogue στο τεύχος του Ιουνίου.

Η επαγγελματική επιβίωση μέσω υψηλού επιπέδου crafs, θα προστεθεί στα πλεονεκτήματα που αυτά δίνουν σε όποιον/α τα κατέχει. Μερικά από αυτά είναι η πνευματική απόλαυση να *διαβάζει* κανείς την *εσπεράντο* των μοτίβων του υφάσματος, ο εμπλουτισμός της αισθητικής του όταν ανακαλύπτει κανείς *σοφιστικέ* κι ασυνήθιστους συνδυασμούς φόρμας και χρώματος, αλλά και η ηρεμία που χαρίζει η διαλογιστική επανάληψη της βελονιάς πάνω στον καμβά.

Σύμφωνα με άρθρα που δημοσιεύτηκαν στο ίδιο περιοδικό το πρώτο εξάμηνο του 2016, η ανάμιξη των τεχνικών crafs, είναι η νέα τάση τόσο στη μόδα όσο και στην τέχνη. Ο λόγος που τα crafs επανέρχονται δριμύτερα στην αγορά — και με νέα μορφή — είναι, μεταξύ άλλων, η ανάγκη να ζει/φαίνεται/δρα κανείς πιο *τρυφερά* και λιγότερο *δήθεν*. Ξεχάστε την γκλαμουριά τα επόμενα χρόνια, αν θέλετε να είστε *ιν* και πιάστε μία τσουγκράνα, καθώς η γιορτη της σοδειάς στην ταράτσα του κτιρίου σας (urban gardening) θα αντικαταστήσει το *κόκτεϊλ* πάρτυ!

Βέβαια στην Ελλάδα, όπου όλα γίνονται με καθυστέρηση 5 έως 10 χρόνων, τα παρωχημένα και η *χωριατο-γκλαμουριά* που βλέπουμε τόσο στις εφαρμοσμένες όσο και τις καλές τέχνες θα συνεχίσουν να υπάρχουν και να διεκδικούν τον τίτλο της *ελληνικής πρωτοπορίας*. Ποιός όμως καλος ντηζάινερ ή καλλιτέχνης χρειάζεται την ελληνική αγορά για να επιβιώσει, όταν — σύμφωνα με τις προβλέψεις του ίδιου περιοδικού — μέχρι το 2030 το ένα τρίτο του παγκόσμιου πληθυσμού θα απασχολείται μέσω τηλε-εργασίας, όπερ μεθερμηνευόμενον: παράγεις στο Α μέρος, πουλάς παντού.

flagge01.jpg

 

 

Ex votos: Now and Then

ΕΝ/ΕΛΛ Ancient Greek ex-votos to please the deity and ask for a favor (left) and contemporary Greek ex-votos to thank God and ask for a favor (right). The persons depicted in the first series are 6th century BC ceramic makers of Corinth offering sacrifice to their city patron Poseidon, while the modern ex-votos refer to an eventual ailment the worshipper prays to deity to cure or has been already cured and the tablet serves as a „thank you note“.

More on the complexity and continuity of Greek art and culture during our curated/100% customized „thematic worshop & Greece trip“ programmes for tiny groups in English or German:

http://www.leaveyourcrisis.com


Τα σημεία επαφής μεταξυ της αρχαίας και σύγχρονης Ελλάδας αναδεκνύουμε και παραδίδουμε προς επεξεργασία στην φαντασία των συμμετεχόντων στα εργαστηρια μας με θεμα „Κόσμημα“ το προσεχές καλοκαίρι στην Ελλάδα.

Για τους ενδιαφερόμενους να συμμετάσχουν στη διεθνή έκθεση κοσμήματος Σιεράντ με την ομάδα μας, αλλά φοβούνται ότι οι δυνάμεις και οι γνώσεις τους δεν το επιτρέπουν, τα εργαστήρια είναι ένας είδος προετοιμασίας και προεπιλογής για την ομάδα *Ατελιέ Μύθοι* που δίνει τη δυνατότητα σε 4 νέους δημιουργούς ή όχι ιδιαίτερα έμπειρους σχεδιαστές να πειραματιστούν με πραγματικούς όρους διεθνους έκθεσης κι ενδεχομένως να συμμετάσχουν σε αυτήν.

Για τους όρους συμμετοχής παρακαλώ γράψτε σε loukiarichards@gmx.de

 

SnapShot 2016-05-24 um 13.09.04

Cosmos united

EN/GR During August – October 2013 I had a solo exhibition at the Umweltbundesamt (Federal Agency for the Environment) in Dessau, Germany. The Umweltbundesamt is the science and research department of the Federal Ministry of the Enviroment.

It was a great honor for me to present the traditional „Weltanschaung“ of my culture depicted in my embroideries and „koureloudes“ (rugs) made of trash.

For two months visitors and employees faced the old Greek flag I embroidered hanging at the Umweltbundesamt lobby.

I documented and sketched the motifs on paper at the Greek Collection treasury of Τhe Τextile Museum in Washington DC. A scholarship by the Fulbright Foundation made this research possible. I am grateful for this opportunity and challenge. I embroidered the traditional 17th and 18th century motifs between 2009-2010. The title of the work is No! OXI!

To understand Greeks you have to take into account that they uttered many „No s“ during their long history – against all odds. Or as the poet says:

„For some people the day comes
when they have to declare the great Yes
or the great No (…)“

http://cavafy.com/poems/content.asp?id=1&cat=1

Greek embroidery reflects the notion of the „united cosmos“; a world where gods, men, animals and plants are part of  bigger „One“ and cannot exist without each other.

We need to consider this message today.

The workshops we offer in Athens and Leonidio treat textile as an element of life, while mythology is updated to talk address present day dilemmas.

More on our workshops here: http://www.leaveyourcrisis.com

LINKS:

https://www.umweltbundesamt.de/muellsafari-auf-schienen-zyklus

http://www.loukiarichards.de

http://www.myths2015.de

———————————————

Η ατομική μου έκθεση στην Ομοσπονδιακή Υπηρεσία Περιβάλλοντος στο Ντέσαου διήρκεσε από τον Αύγουστο μέχρι τον Οκτώβριο του 2013. Η Ομοσπονδιακή Υπηρεσία Περιβάλλοντος είναι ο επιστημονικός βραχίονας του Ομοσπονδιακού Υπουργείου Περιβάλλοντος.

Ηταν μεγάλη τιμή για μένα, μία Ελληνίδα εικαστικό, να παρουσιάσω την παραδοσιακή κοσμοθεώρηση της πατρίδας μου όπως την μεταφέρουν χωρίς λέξεις τόσο τα κεντήματα όσο και οι κουρελούδες μου, έργα δηλαδή που παρουσίασα.

Επί δύο μήνες οι επισκεπτες και το προσωπικό της Υπηρεσίας έβλεπαν με τη είσοδο τους στο λόμπυ του εντυπωσιακού, βιοκλιματικού κτιρίου τη σημαία που κέντησα με παραδοσιακά μοτίβα του 17ου και 18ου αιώνα. Τα συνέλεξα και τα σχεδίασα πρωτα σε χαρτί κατά το διάστημα της έρευνας μου στην Ελληνική Συλλογή του Τhe Τextile Museum της Ουάσινγκτον. Την έρευνα αυτή πραγματοποίησα χάρη σε μία υποτροφία του Ιδρύματος Φουλμπράιτ, για την οποία είμαι ευγνώμων.

Τα μοτίβα του ελληνικού κεντήματος αντανακλούν την πεποίθηση ότι ο κόσμος είναι ενιαίος: θεοί, άνθρωποι, ζώα και φυτά είναι μέρος ενός συνόλου και κανένας δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς τον άλλο. Το μήνυμα είναι εξαιρετικά επίκαιρο και χαίρομαι που είχα την ευκαιρία να το διατυπώσω μέσα από τη δουλειά μου και να το παρουσιάσω στο πιο κατάλληλο μέρος για αυτο τον σκοπό.

Ο τίτλος του έργου είναι ΟΧΙ!

Δεν ειναι ασύνηθες το ΟΧΙ στην μακρά ελληνική ιστορία ή όπως ο ποιητής λέει:

„Σε μερικούς ανθρώπους έρχεται μια μέρα
που πρέπει το μεγάλο Ναι ή το μεγάλο το Όχι
να πούνε.“

http://www.kavafis.gr/poems/content.asp?id=151&cat=1

Αν απορείτε πως ένα ομοσπονδιακό γερμανικό υπουργείο εδωσε βήμα σε μία Ελληνίδα, στη σημαία και στις κουρελουδες της, θα σας πω το εξής που είναι η αρχή μου σε όλα τα πρότζεκτς  — είτε είναι ατομικές μου εκθέσεις είτε εκθέσεις τρίτων που επμελούμαι:

Αν έχεις κάτι να πεις και τα επιχειρήματα να στηρίξεις το μήνυμα σου, καθώς και την φιλοπονία που για να πραγματοποιήσεις το όραμα σου, πείθεις τους άλλους να σου δώσουν βήμα.

Στα εργαστήρια του καλοκαιριού 2017, θα ασχοληθούμε με το ύφασμα όχι απλώς ως μέσο, αλλά ως τμήμα της ζωής. Θα μιλήσουμε επίσης για τον χώρο της τέχνης στο εξωτερικό και τις δυνατότητες να εκθέσει κανείς το έργο του.

Για περισσότερες πληροφορίες/κρατήσεις ή για να μπείτε στη λίστα με τις ενημερώσεις μας, παρακαλώ γράψτε σε loukiarichards@gmx.de

 

SnapShot 2016-05-17 um 22.34.33

„The Social Peeper“: Ein DIY Produkt von ZLR Betriebsimperium/Ενα νέο προϊόν DIY των ZLR Betriebsimperium

DE/GR

Der Social Peeper zielt auf eine spielerische Nutzung des sozialen Raumes. Er fördert das persönliche Entdecken neuer Perspektiven und Blickwinkel im städtischen Alltag. Mit dem Social Peeper wird die urbane Umwelt anders wahrgenommen: einerseits wird der Benutzer des Social Peepers zum Beobachter, andererseits wird er selbst zum Beobachteten (Peep back).

Der Social Peeper richtet das Augenmerk auf den Benutzer. Als Gegenpol zu einer technischen Innovation wie den Google Glasses, deren Benutzung den öffentlichen Raum durch Medialisierung und Virtualisierung aufzulösen versucht, stärkt der Social Peeper den subjektiven und analogen Blick auf den Stadtraum, der ausschliesslich in diesem Moment, im Hier und Jetzt erlebt werden kann. „Social Peeping“ wird damit zur persönlichen, kreativen Handlung in der Öffentlichkeit.

Der Social Peeper ist ein DIY-Gegenstand, der ohne technischen Aufwand aus einfachen Haushaltsartikeln angefertigt werden kann.  Er ist kein fertiges Design-Produkt, sondern die materialisierte Idee der Beobachtung und Begegnung, die jede/r auf seine Weise weiterentwickeln kann, um die Stadt neu zu entdecken.

Konzept und Design des Social Peepers orientieren sich an der Figur des Neo-Flaneurs, für den sich der gegenwärtige urbane Raum als gestaltbarer sozialer Kosmos erschliesst.

Do It Yourself, liebe LeserInnen und entdeckt auf spielerische Weise euren sozialen Raum!
——————————————————————-
Ο Social Peeper είναι ένα προϊόν που μπορεί ο καταναλωτής να το φτιάξει μόνος του από ρολά κουζίνας, υπόλοιπα λάστιχου ποδηλάτου και νήματα και να το χρησιμοποιήσει αμέσως.
Οχι δεν θελουμε να το πουλήσουμε: είναι μία ιδεα για να την πάρετε και να αρχίσετε να παίζετε!
Εκατοντάδες πρότζεκτ στο ίδιο μήκος κύματος πραγματοποιούνται αυτή τη στγμή στην Γερμανία.

Καταναλωτής και φτιάρτο μόνος σου (Ντου ιτ γιουσέλφ) δεν είναι εννοιες ασύμβατες; θα αναρωτηθεί όποιος αγνοεί τη σαρωτική επέλαση του σόσιαλ ντηζάιν στην γερμανική κι αμερικάνικη σκηνή των επιστημονικών και καλλιτεχνικών εφαρμογών.

Οχι, βέβαια! Προϋποθέτει όμως αναθεώρηση των συμβατικών τρόπων χρηματοδότησης, αλλά και του μάρκετινγκ.
Για το σόσιαλ ντηζάιν και τις εφαρμογές του — ως πρακτικές διεύρυνσης των δυνατοτήτων και του πεδιου δράσης των σύγχρονων ντηζάινερς — θα μιλήσουμε αναλυτικά στα προσεχή μας εργαστηρια στην Ελλάδα.

Ο Social Peeper είναι εμπνευσμένος από την εννοια του (νεο) φλανέρ (όρα Βάλτερ Μπένιαμιν) κι επιχειρεί να επανακακτήσει την αναλογική, την μη εικονική ματιά του ανθρώπου στον χώρο.
Είναι ενα εργαλείο έξαψης της φαντασίας, της παρατηρητικότητας και της περιέργειας εντός του αστικού χώρου ή η υλοποίηση με απλά μεσα (που έχει ο καθείς στο σπίτι του) της ίδιας της ιδέας της αυθόρμητης συνάντησης και της παρατήρησης.

Περίεργα πράγματα, θα πείτε. Μα πού είναι το κέρδος;
Αυτά λέμε εδω και καιρό: το κέρδος στους χρόνους μας προύποθέτει ολική αλλαγή της προοπτικής από την οποία βλέπουμε τα πράγματα. Οσοι δεν μπορούν να το δουν αυτή τη στιγμή, θα το δουν με πιο δραματικο τρόπο στη συνέχεια.

AIR @ Tsikaliotis Mansion, Leonidio/Arcadia, 2010 — Πύργος Τσικαλιώτη, Λεωνίδιο Αρκαδίας, 2010

EN/GR
Artist in Residence Kallirroe Katsafana works in the Tsikaliotis Mansion, Leonidio — August 2010.

Η εικαστικός Καλλιρρόη Κατσαφάνα από την Σπάρτη επί τω έργω: τη μία από τις δυο Τσακωνοπούλες/γλυπτά.
Πύργος του Τσικαλιώτη, Πρόγραμμα Artist in Residence.
Ιδέα, επιμέλεια, υλοποίηση: Λουκία Ρίτσαρντς

Στο απόσπασμα της επιστολής που ακολουθεί, λόγω περιορισμένου χώρου, δεν αναφέρονται πολλά ονόματα πολύτιμων συνεργατών, εθελοντών, χορηγών. Δεν τους ξεχνάμε, δεν τους παραλείπουμε, δεν τους αγνοούμε.
Χωρίς την υποστήριξη των Λενιδωτών, η ιδέα αυτή θα είχε παραμείνει άκαρπη.

(…) „Σημαντική ήταν η συμβολή του Τύπου στη δημοσιοποίηση του project στην ευρύτερη περιφέρεια και πανελλαδικά — καθώς είχαμε, μεταξύ άλλων, αρκετούς επισκέπτες από την Τρίπολη, την Σπάρτη, την Αθήνα που ήρθαν στο Λεωνίδιο ειδικά για το σκοπό αυτό. Έγκριτα ΜΜΕ όπως το Αθηνόραμα, ο ΣΚΑΙ, η ΝΕΤ, η Athens Voice, η Καθημερινή, το leonidio.blogspot αφιέρωσαν πολύ χώρο και χρόνο στο πρόγραμμα φιλοξενίας.

Συνολικά, πραγματοποιήθηκαν τρία δωρεάν εργαστήρια για παιδιά και μεγάλους και επτά ομιλίες/διαλέξεις για εφήβους κι ενήλικες, με πάρα πολύ ικανοποιητική προσέλευση ενός λίαν ενεργού κοινού.
Θεωρώ πολύ ελπιδοφόρο το γεγονός ότι φέτος πολλά από τα παιδιά του Λεωνιδίου στην ερώτηση: “Τί θέλεις να γίνεις, όταν μεγαλώσεις“, απαντούν “Ζωγράφος“.

Ο τόπος μας διαθέτει μία σπάνια ομορφιά και μία ιδιαίτερη αισθητική κληρονομιά.
Οφείλουμε να την προφυλάξουμε όχι μόνον για να τιμήσουμε τους προγόνους που την παρέδωσαν σε εμάς, αλλά και προς χάριν του μέλλοντος μας: της ποιότητας ζωής μας, αλλά και των οικονομικών μας προοπτικών ως τόπος προσέλκυσης εκλεκτών επισκεπτών και δημιουργίας καινοτόμων πνευματικών κι αισθητικών προτάσεων.

Θεωρώ πολύ σημαντικό ότι πραγματοποιήσαμε την εκδήλωση με εξαιρετικά χαμηλό budget — για τα αντίστοιχα δεδομένα — χάρη στη χορηγία του καφέ Dimello που εξασφάλισε ο ίδιος ο δήμαρχος κ. Δ. Τσιγκούνης, αλλά και χάρη στην αρωγή τοπικών επιχειρηματιών.
Δεν επιβαρύναμε τον Δήμο. Αυτό θεωρώ επίτευγμα κι αισθάνομαι πολύ υπερήφανη για αυτό.

Είμαι πανευτυχής που εμπνεύσαμε τους εθελοντές και ανοίξαμε τον Πύργο Τσικαλιώτη — αφού τον απαλλάξαμε από ξένες προς το πνεύμα και την ιστορία του προσθήκες διακοσμητικών στοιχείων που είχαν συσσωρεύσει εκεί τα χρόνια ή η άγνοια — και τον παραδώσαμε στο κοινό: τους δημότες, στους οποίους ανήκει, και τους επισκέπτες.
Εύχομαι ολόψυχα ο Πύργος Τσικαλιώτη να καταστεί σύντομα μουσείο της αρχιτεκτονικής κληρονομιάς της Τσακωνιάς και να φιλοξενήσει περισσότερους ερευνητές ή καλλιτέχνες.
Είναι ελπιδοφόρο ότι φέτος το καλοκαίρι πανεπιστημιακοί από τις ΗΠΑ αλλά και τη Ρωσία εξέφρασαν το ενδιαφέρον τους να συνεργαστούν με τον Δήμο Λεωνιδίου σε νέα προγράμματα φιλοξενίας.

Τέλος κλείνοντας, ευχαριστώ θερμά τον δήμαρχο του Λεωνιδίου κ. Δ. Τσιγκούνη, το δημοτικό συμβούλιο, τους χορηγούς της εκδήλωσης, τον προϊστάμενο του Δήμου Λεωνιδίου και πρόεδρο του Αρχείου Τσακωνιάς κ. Κώστα Τροχάνη, τον δημοτικό υπάλληλο κ. Μανώλη Ρεντούλη, τον ιστοριοδίφη κ. Παναγιώτη Πιτσελά για την έμπρακτη υποστήριξη και τις πολύτιμες παρατηρήσεις και συμβουλές τους σχετικά με το πρόγραμμα.

Εύχομαι του χρόνου εις ανώτερα!

Λουκία Ρίτσαρντς, Αύγουστος 2010“

Αυτά έγραφα τότε στην επιστολή αποτίμησης του πρώτου δημοτικού προγράμματος φιλοξενίας καλλιτεχνών στην Ελλάδα, η οποία δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα του Δήμου Λεωνιδίου.
Δεν υπήρξε δεύτερο πρόγραμμα τον επόμενο χρόνο.Τους λόγους οι Λενιδιώτες τους γνωρίζουν καλυτερα από μένα.
Εύχομαι ο νέος δήμαρχος Χαράλαμπος Λυσίκατος να αξιοποιήσει την εμπειρία που αποκομίσαμε τότε.

LEAVE YOUR CRISIS IN GREECE II: Textil-Workshop in Arkadien, Herbst 2014

Der Stoff von Macht & Traum
für Freischaffende aus allen Bereichen.

Der Workshop bietet:
 
• Eine exklusive Einführung in die Textiltradition Griechenlands.
• Die Möglichkeit, traditionelle und freie Textiltechniken vor Ort kennen zu lernen, zu verstehen und zu intensiv üben.
• Individuelle Förderung der eigenen Kreativität und einer lebendiger Kommunikation durch Textilkunst.
• Motivation zum freien und spielerischen Umgang mit verschiedenen Textiltechniken.
• Einen intensiven Einblick in die griechische (Textil-)Geschichte und -geografie.

Im Laufe des Workshops werden wir mit verschiedenen Techniken und Materialien experimentieren und uns mit der Idee des „kreativen Chaos“ beschäftigen.
Anhand ausgesuchter Beispiele werden wir die soziale, religiöse und politische Bedeutung in der Ästhetik der Textilkunst behandeln.

Sieben Tage Textilworkshop mit Übernachtung in einem 19. Jh Herrenhaus in Leonidion/ Arkadien.
Begegnungen mit dem traditionellen lokale Textilhandwerk und in der modernen griechische Kultur.
Eine kreative Auseinandersetzung mit der heutigen wirtschaftlichen, politischen und gesellschaftlichen Situation Griechenlands ist in der Reise inbegriffen.

Der Workshop geht über das Erlernen handwerklicher Techniken hinaus – er zielt vielmehr auf die persönliche und künstlerische Entwicklung der TeilnehmerInnen.
 
Leonidio, Arkadien: 27. Oktober – 2. November 2014

Mehr Info an: loukiarichards@yahoo.com

LEAVE YOUR CRISIS IN GREECE ! Eine Kulturreise im Herbst 2014

DE Text
Bild collage: Orestes und die Erinyen/Eleusis Mysterien/Die Geburt von Erechteus/Mysten/Krawallen, Dezember 2008/Anti-nazi Demonstration/ Demo: Arbeit!/Thesseus bringt Minotaurus um und befreit die Stadt Athen/Die Katharsis von Orestes durch Apollo/Das Ende der Litanei: den Peplos (Schleier) falten /Areios Pagos

ATHEN – TOPOGRAPHIE DER MYTHEN:

Eine intensive Kulturreise durch das antike, mittelalterliche und moderne Athen – mit einem Blick in das „Labyrinth“ der existenziellen Krise eines Landes.
Ein topographisches Erleben der griechischen Mythen und Einführung in ihre kulturelle Bedeutung aus heutiger Sicht – an den Orten des Geschehens.

Sieben Tage Athen mit Übernachtung. Exklusive Führungen durch die Stadt Athen und die antiken Stätten der Umgebung. Einführung in die moderne griechische Kultur – kreative Strategien im Umgang mit der heutigen wirtschaftlichen, politischen und gesellschaftlichen Situation Griechenlands inbegriffen.

Für sehr kleine Gruppen bis maximal 4 Personen.

Athen: 13.-19. Oktober 2014 / 20.-26. Oktober 2014

Mehr Information: loukiarichards@yahoo.com

Art, craft and politics

Photo: Prostitute II, 2011.

NL/EN
Old but still valid: this interview by Tineke van Dun for Dutch magazine „Handwerken Zonder Grenzen“ may interest textile and Greek-embroidery-lovers. It was published in December 2011.
For original text in Dutch please click on the link:

http://de.scribd.com/doc/84541365/Loukia-richards-interview-handwerken-zonder-grenzen

English transcript:

– What is your background in textiles?

I studied Visual Communication at the Hochschule der Kuenste Berlin (now Universitaet der Kuenste Berlin) thank to an Onassis Benefit Foundation grant. I was completely into painting, when I observed the design of a 19th century Peloponnesean kilim. The motif originated in Anatolia and has changed arrangement, colors and meaning after it has been copied by Greek weavers. This discovery fascinated me and made me curious to explore the world of textiles.
I was awarded the Fulbright Foundation Artist Grant in 2007 to do a research at the Greek Embroidery Collection of The Textile Museum in Washington D.C. This was a decisive step in my career and divided it into ‚before and after D.C.‘

– Do you come from a ‘textile-minded’ family?

I grew up literally surrounded by textile. Women in my family loved to embroider, make lace, knit or sew. My grandmother’s family were merchants trading in Istanbul. Textile contributed in their wealth.
My stepfather’s family of Sephardi origin has been in the textile business for very long. They fled from Spain to the Othoman empire after the 1492 Reconquista. The sultan had invited the Jewish weavers of Iberia to settle in Greece (under Othoman rule); in a sense, their textile skills saved them from the Inquisition.

– Which technique do you prefer?

I love embroidery. Craft historians call it the ‚most individualistic craft‘ since the stroke of the needle bears the maker’s signature like the brush strokes tell a lot about the painter’s idiosyncracy.
I do not differentiate between painting and textile art and I transfer techniques of the former to the latter. Modern painting can be technically seen as a row of undisciplined brush strokes and modern embroidery could be seen as a row of undisciplined stitches, I believe.

– Where do you get your inspiration from?

Although I love many textile traditions – for example, I adore the Ikat coats from Central Asia or the embroidered tents of the Othoman sultans or the naive embroideries of pre-revolutionary New England or the Russian 19th century popular textile prints – my main source of inspiration is the Greek tradition.
I think it is quite natural though; I am inspired by a living tradition with textile patterns dating back to 6th century BC that are still in use.

– Who do you admire in textiles, craft, arts etc?

I admire a lot of people but the works that left me breathless were the ones by Polish textile artist Magdalena Abakanovich, American Sheila Hicks and American basket weaver Ed Rossbach. It is hard for me to make a top 5 in the visual arts, but if I have to, this would go like – Old Masters: El Greco, Rublev, Velasquez, Vermeer, Rebrandt. Modern: Mark Rothko, Jenny Holzer, Constantine Brancusi, Vincent Van Gogh, Constantine Parthenis.

– How do you start a new project: what are the steps in this process?

I take a walk around the Acropolis, where the peripatetic school of philosophy used to meet, walk, think and argue.
There, one still sees clearly the Panathenaia procession road. During this festival, the ‚creme de la creme‘ of ancient Athens carried a piece of textile stretched like a sail on a mast in the form of T, atop a chariot in the form of a ship. It was not only an allusion to the naval power of Athens, but more importantly a reminder that the city — πόλις/polis in Greek, thus politics — has ever since the archaic period been considered a ’ship‘ mastered by the crew of its citizens.
Retrieving the cultural and topographic continuity of Greek textile is a powerful boost for my imagination. I also read, think, write and sketch a lot. And then I play with materials and techniques without following any draft. It helps me relax my mind and allow impressions and thoughts to come in, make matches and build the outcome.
‚Material safari‘ is also a great source of inspiration for me. Not rarely, the material leads me to the concept.

– What is the significance of textiles/crafts for Greece or the Greeks?

Textile is a material of sacred character in the hellenic heritage, an allegory for life as innumerable myths testify.
Today, one can still observe how millenium old metaphysics find expression in an embroidered piece of scarlet velvet symbolizing a dead God (Jesus) which is carried through the streets of Greece during the Good Friday litany.
Ancient Greeks had a strong preference for weaving. They had the technology to make textile looking like it has been indeed woven by a spider. If you observe carefully the graceful chitons of the statues, you see painted floral or geometrical motives that one also finds in the Greek Embroidery samples of 17th and 18th century.
Embroidery is considered to be a Persian invention by craft historians. Greece is the bridge between the West and the East throughout its history. The Eastern influence is prominent in the rich decoration of textiles from the main Byzantine era (6th – 15th century) onwards.
Sunni Othoman rulers (15th – 19th century) often prohibited the making of big scale Christian Orthodox art – murals, architecture – which was forced to decline. However, creativity found expression in the already flourishing textile crafts. I think of textile as the very essence of Greek art under Turkish rule.

– Do you find this is different from other countries?

Embroidery (on dress, houseware, religious items, curtains, furniture etc.) is the most beautiful sample of Greek textile art.
Even if we trace stylistic similarities or same influences between Greece and neighboring countries in the field of embroidery, there are great conceptual differences deriving from distinctive cultural backgrounds and history. The embroidery ‚alphabet‘ – the pictograms or motives – may look similar in some cases but the story told is different.
To wrap it up: Greek Embroidery
a) echoes the concept of ‚joy of life‘, a deep rooted belief that life is ‚here and now‘, excluding hell/paradise or a punishing/rewarding God from Greek metaphysics. This concept remains unchanged in Greek collective consciousness since the Homeric times.
b) testifies of a highly extrovert culture which does not hesitate to fuse foreign influences (Greek, Roman, Byzantine, Egyptian (islamic), Othoman, Venetian) into a new style craft historians call ‚unique‘ and
c) manifests the millenium old belief in the ‚united cosmos‘, where man and nature exist in absolute harmony. This is a very contemporary ecological message, I think.

– Are crafts like embroidery, sewing, knitting, lacemaking still alive in Greece?

Unfortunately, the government has decided to save money by closing down the 60 years old fee free craft schools (weaving, embroidery, lacemaking) run by the Greek Crafts Council (EOMMEX). The institution itself will also have to go.
Although there was a lot to be wished regarding the marketing strategies of EOMMEX, this decision sets the tombstone on Greek traditional crafts which – under the right management – could contribute in the recovery of Greek economy and culture.
In rural Greece one still finds women stitching together outside their houses.
However, many Greeks associate crafts with the lower living standards of rural Greece. A white collar job, preferably in the lay-off-safe public sector, has been the dream of many Greeks in the last 30 years, if not longer. This has created the sick mentality of despising everything that is made by one’s own hands. The crisis forces many people to reconsider their values.

– What is your favourite work/project that you have made so far?

The Red Light District Project at Ted Noten Atelier under the auspices of City of Amsterdam was the most exciting project I have ever participated.
The RLD Project had a strong concept, the group of fellow artists was a constant energizer and Ted Noten himself had a big influence on the progress of my work through his accurate comments and supportive suggestions.

– Can you explain about the women’s faces that you made inspired by you work in
Amsterdam? Why did you portrait these women? Why did you choose these techniques?

The women’s faces are the faces of sex workers I met daily while an Artist In Residence at Ted Noten Atelier in the RLD in Amsterdam.
I think one must be very strong to stand half naked at the brothel’s window while drunk men or tourists making silly comments pass by.
I observed various ‚transactions‘ from my window. I do not pity sex workers nor blame them; I do not admire them nor moralize about them.
There is a lot of ambiguity in the portraits I made.
Their colors and shades look quite expressionistic but icons connaisseurs may recognize the Byzantine influence of painting spiritual beings or ideas instead of people.These women are both powerful and fragile, dominating and desperate; beautiful and ugly; vulgar and absolved; ’sinners and saints‘.
In the Orthodox tradition there is an ‚epidemic‘ of former prostitutes, userers, murderers etc. ’sinners‘ who changed their destiny and opted for a new life of kindness, compassion, unconditional love. If you take it out of the religious context, this dynamic concept of deliberate change opposes pre-destination (theological, social, economic) since one can become the master of her/his own life whenever she chooses to.
More specifically: one of the portraits is inspired by a well know icon depicting the archangel Michael. May be it is a sacrilegious act but up to now nobody minded, including church goers. Michael is supposed to be the most powerful angel in the divine hierarchy, the messager of death and salvation – a Christian/Jewish ‚Hermes‘. What message does this angel have to deliver? This is up to the viewer to judge!

Navajo chief blanket — ή η σύγχυση των crafters

Photo: Navajo „Chief blanket“ and Navajo Chief picture by Edward S. Curtis

Περιδιαβαίνοντας το ελληνικό ίντερνετ παρατηρώ ότι επικρατεί μία πολύ μεγάλη παρεξήγηση στον χώρο της χειροτεχνίας (επαγγελματικής ή ερασιτεχνικής) ή των crafts (αν προτιματε τον αγγλικό όρο).
Θα μιλήσω για το ύφασμα, επειδή είναι ένα μέσο τέχνης (art medium), το οποίο γνωρίζω πολύ καλά.
Πρόκειται δε για ένα συγκλονιστικό υλικό τέχνης, για την μελέτη κι αξιολόγηση του οποίου συνεργάζονται ειδικοί από τους εξής τομείς: ιστορία της τέχνης, ιστορία των διακοσμητικών τεχνών, οικονομική ιστορία, χημεία, ανθρωπολογία, κοινωνιολογία, ιστορία της τεχνολογίας, γεωγραφία, φεμινιστικές σπουδές, gender studies κ.α.π.

Η παρεξήγηση έγκειται στο ότι πολλοί μπορούν πλέον να εφαρμόσουν πολύ καλά ή άριστα τις σχετικές τεχνικές και να υλοποιήσουν την ιδέα τους ή άλλα μοτίβα ή νέες ιδέες.
Αυτό είναι πολύ ευχάριστο, καθώς όλες οι δραστηριότητες που συνδέονται με την κίνηση κι εναρμόνιση των χεριών, του νου και του συναισθήσματος επιδρούν ευεργετικά στη διάθεση και τη δημιουργικότητα αυτών που φτιάχνουν.
Δεν υπάρχει τίποτα το μεμπτόν στο να έχει κανείς την επιθυμία να φτιάχνει όμορφα έργα και να διακοσμεί με αυτά τον χώρο τον δικό του ή των άλλων.
Αντίθετα, είναι θετικό και για το κοινωνικό σύνολο!
Συχνά όσοι ασχολούνται με τεχνικές υφάσματος παρατηρούν την γαλήνη που έρχεται ως *μπόνους* της ωραίας δημιουργίας τους και θέλοντας και μη (!) γίνονται *ειρηνιστές*!
Δεν είναι τυχαίο άλλωστε ότι το ύφασμα συνδέεται άμεσα τόσο με την ζωή όσο και με την πολιτική — σκεφτείτε τι μας διδάσκει ο Πέπλος των Παναθηναίων ή το παράδειγμα του Μ.Γκάντι.
Οσα γράφω περιγράφουν σε γενικές γραμμές το πως γίνεται αντιληπτό το ύφασμα στον χώρο των crafts: δυνατότητα έκφρασης, συνέχιση παράδοσης, διασκέδαση, επικοινωνία και κοινωνική σύνδεση, ταυτότητα, διακοσμητικές χρήσεις.

*Textile art*, όπως αποκαλείται στα αγγλικά η τέχνη με μέσο το ύφασμα, όμως είναι κατι άλλο. Απαντά στις ίδιες προϋποθέσεις που απαντούν τα έργα εγκατάστασης, βίντεο, ζωγραφικής, χαρακτικής και άλλων πολλών κλάδων της τέχνης.
Φυσικά ένα έργο εγκατάστασης ή ζωγραφικής δεν γίνεται αυτόματα λόγω του μέσου ή τρόπου κατασκευής του αξιοθαύμαστο ή σημαντικό, μπορεί κάλλιστα να είναι μία κακή τέχνη ή κακοτεχνία. Υπάρχει ωστόσο η προθεση να *διαγωνισθεί* στην αρένα των καλών τεχνών και να προσφερει εξαιρετικά σημαντικές αναγνώσεις για την ζωή, τη διάθεση, το φύλο, το κοινωνικό μας στάτους ή την ιδεολογία της εποχής μας. Αυτά τα εργα ωστόσο ικανοποιούν άλλα κριτήρια.

Ποιά είναι τα χαρακτηριστικά του έργου τέχνης;
Είμαι σίγουρη ότι θα ξεχάσω πολλά, σε γενικές γραμμές όμως ένα έργο τέχνης θίγει ή αντιμετωπίζει ή απαντά σε (νέα) ερωτήματα αρμονίας ή δυσαρμονίας στην φόρμα και την τεχνική, μετατροπής ιδεών και σκέψεων σε ύλη ή ερέθισμα και δημιουργεί θετικές ή αρνητικες αφορμες που κινητοποιούν το θυμικό.
Η τέχνη μπορεί να είναι άσχημη, βίαιη, εξοργιστική, όπως π.χ. τα έργα του Βαν Γκόγκ στην εποχή του, τα έργα του Αλφρεντ Χρέντλιτσκα ακόμα και σήμερα.
Ο ρόλος της σύγχρονης τέχνης είναι και πολιτικός και κοινωνικός και τεχνολογικός ή επιστημονικός — τόσο ως προς τα ερωτήματα που θίγει ή το κοινό προς το οποίο απευθύνεται ή τα μέσα τα οποία χρησιμοποιεί για να εκφράσει το μήνυμα της ή τις καινοτομίες τις οποίες προαναγγέλει.
Ο τρόπος εργασίας των καλλιτεχνών — το μουλτι-τάσκινγκ, ο ακάματος πειραματισμός τους, η ικανότητα τους να χειριστούν εποικοδομητικά την αποτυχία, η δια-κλαδική σκέψη τους, η συνεχής επικοινωνία με την παραδοση και την ιστορία του μέσου τους ή η επιδεικτική και τολμηρή ρήξη με αυτή, η μεγάλη ικανότητα δημιουργίας συνειρμών, δεν αποτελεί μόνο πεδίο έρευνας κι έμπνευσης για νέα προγράμματα κόουτσινγκ και μάνατζμεντ για μεγάλες επιχειρήσεις, αλλά και για τα υπαρχοντα προγραμματα συνεργασίας καλλιτεχνών κι επιστημονων για την επίτευξη μετρήσιμων καινοτομιών κι εφαρμογών στην φυσική, την χημεία, την ενέργεια, την εκπαίδευση, την γεωπονική, την αεροναυπηγική κ.α.π.
Τουλάχιστον αυτό γινεται στην Ευρωπη και τις ΗΠΑ — από όσο γνωρίζω.

Το έργο τέχνης έχει πάντα ένα μήνυμα, αλλοτε εμφανές κι εύκολα προσλήψιμο, άλλοτε κωδικοποιημένο, όπως τα πορτραίτα του Χόλμπαιν ή του Θουρμπαράν.
Η τέχνη είναι πολϋεπίπεδη γλώσσα και δεν γίνεται πάντα αυτόματα κατανοητή.
Συχνά προϋποθέτει στοιχειώδη μόρφωση και καλλιέργεια της αντίληψης και της παρατηρητικότητας.
Ολα τα τυραννικά καθεστώτα, όλες οι δικτατορίες, όλοι οι φασισμοί — καφέ, κόκκινοι ή μαύροι — απεχθάνονται την τέχνη και δείχνουν έμπρακτα το μίσος τους απέναντι της με την καταληψη της εξουσίας.
Γιατί η τέχνη σε μαθαίνει να βλέπεις — η νούμερο ένα ικανότητα του να είναι κανείς πολίτης κι όχι ανδράποδο ειναι να παρατηρεί, να βλέπει, να ξεχωρίζει, να κρίνει.

Η σύγχρονη τέχνη έχει επανειλλημένα χαρακτηριστεί τόσο από ιστορικούς όσο και από εικαστικούς ως μία (νέα) μορφή επικοινωνίας με δυνατότητα προσβασης στο κοινό ανάλογη των ΜΜΕ.

Γνωρίζοντας ότι γίνομαι αντιπαθής σε πολλούς, αυτό που θέλω να πω με αυτό το μακρύ κείμενο, με δύο λόγια είναι:
Πολλοί μπορούν να υφάνουν μία ευχάριστη στην όψη και ζεστή κουβέρτα, αλλά λίγοι μπορούν να μετατρέψουν την έννοια και φόρμα *κουβέρτα* σε έργο τέχνης.

Καλό είναι, σιγά σιγά, όσοι ασχολούνται με παρόμοια θέματα και πρακτικές να αρχίσουν να παρακολουθούν την μεγάλη και γόνιμη συζήτηση που άνοιξε στις τελευταίες δεκαετίες του 19ου αιώνα ο μεγάλος θεωρητικός και καλλιτέχνης Γουίλλιαμ Μόρις στην Αγγλία, αλλά και να κάνουν σκέψεις σχετικά με τις δικές τους επιθυμίες, δυνατότητες κι εργο.