EN/GR „OXI!/NO!“. Loukia Richards, 2010. Embroidery of 18th and 19th century Greek traditional motifs on old Greek flag. Credit: Studio Kominis Athens.
„By 2030 3D printing will overtake conventional manufacturing in the fashion industry making exquisite embroidery and hand-crafted pieces the ultimate luxury“.
This is a statement by fashion’s „Bible“ Vogue (British, June 2016).
Professional survival in an industry becoming increasingly high-teched should be added to the advantages of studying textile techniques and „languages“. The intellectual pleasure of deciphering the „esperanto“ of textile motifs, the aesthetic enrichment of discovering sophisticated form and color arrangements and the serenity deriving from the meditative repetition of needle-strokes are among other well known advantages.
According to various reports published in the same magazine in the first half 2016, mixing craft techniques is the new trend both in fashion and art nowadays. The reason of the crafts dominance is among other things the (human) need to live/appear/act more „cosy“ or tender.
„Μέχρι το έτος 2030 η τρισδιάστατη εκτύπωση θα έχει εκτοπίσει τον παραδοσιακό τρόπο κατασκευής ρούχων κι αξεσουάρ στη βιομηχανία της μόδας και τα κομμάτια εκείνα που είναι φτιγμένα στο χέρι με παραδοσιακές τεχνικές θα αποτελούν πλέον το άκρον άωτον της πολυτέλειας.“
Αυτα γράφει η *Βίβλος της Μόδας* η βρετανική Vogue στο τεύχος του Ιουνίου.
Η επαγγελματική επιβίωση μέσω υψηλού επιπέδου crafs, θα προστεθεί στα πλεονεκτήματα που αυτά δίνουν σε όποιον/α τα κατέχει. Μερικά από αυτά είναι η πνευματική απόλαυση να *διαβάζει* κανείς την *εσπεράντο* των μοτίβων του υφάσματος, ο εμπλουτισμός της αισθητικής του όταν ανακαλύπτει κανείς *σοφιστικέ* κι ασυνήθιστους συνδυασμούς φόρμας και χρώματος, αλλά και η ηρεμία που χαρίζει η διαλογιστική επανάληψη της βελονιάς πάνω στον καμβά.
Σύμφωνα με άρθρα που δημοσιεύτηκαν στο ίδιο περιοδικό το πρώτο εξάμηνο του 2016, η ανάμιξη των τεχνικών crafs, είναι η νέα τάση τόσο στη μόδα όσο και στην τέχνη. Ο λόγος που τα crafs επανέρχονται δριμύτερα στην αγορά — και με νέα μορφή — είναι, μεταξύ άλλων, η ανάγκη να ζει/φαίνεται/δρα κανείς πιο *τρυφερά* και λιγότερο *δήθεν*. Ξεχάστε την γκλαμουριά τα επόμενα χρόνια, αν θέλετε να είστε *ιν* και πιάστε μία τσουγκράνα, καθώς η γιορτη της σοδειάς στην ταράτσα του κτιρίου σας (urban gardening) θα αντικαταστήσει το *κόκτεϊλ* πάρτυ!
Βέβαια στην Ελλάδα, όπου όλα γίνονται με καθυστέρηση 5 έως 10 χρόνων, τα παρωχημένα και η *χωριατο-γκλαμουριά* που βλέπουμε τόσο στις εφαρμοσμένες όσο και τις καλές τέχνες θα συνεχίσουν να υπάρχουν και να διεκδικούν τον τίτλο της *ελληνικής πρωτοπορίας*. Ποιός όμως καλος ντηζάινερ ή καλλιτέχνης χρειάζεται την ελληνική αγορά για να επιβιώσει, όταν — σύμφωνα με τις προβλέψεις του ίδιου περιοδικού — μέχρι το 2030 το ένα τρίτο του παγκόσμιου πληθυσμού θα απασχολείται μέσω τηλε-εργασίας, όπερ μεθερμηνευόμενον: παράγεις στο Α μέρος, πουλάς παντού.
rapunzel14 